edamcute2

ถือโอกาสรั้งร่างบางนั้นเข้าหา แต่แพรสาขืนตัวออก เด็กสาวถอยตัวห่างและจ้อง มองหนุ่มใหญ่ไม่วางตา
"เกี่ยวสิคะ เพราะใครคนนั้นได้ช่วยแพรไม่ให้ตกเป็นเหยื่อของคนเลวๆ และบางทีอาจจะเป็นวิญญาณของพ่อก็ได้ที่มาช่วยไม่ให้แพรถูกรังแก"
"เหลวไหลน่าแพร นายคำป้นน่ะตายไปแล้ว"
"พ่อจะไม่ตายค่ะ ถ้าคุณหมอจะไม่ลังให้พ่อไปตาย" แม่แรงไฟฟ้า
คราวนั้1ม่มีแววเสน่หาในตาของสฤษด์คุณ ดวงตาดำใหญ่วาวโรจน์1ปด้วย ความโกรธ
"คนที่สั่งให้พ่อเธอไปตายคือคุณป้าต่างหาก"
"ไม่จริงค่ะ ก่อนที่พ่อจะขึ้นไปที่กาแล พ่อบอกแพรว่าคุณหมอต่างหากที่ เป็นคนสั่ง คุณท่านเพียงแต่ตามใจคุณหมอ เพราะไม่งั้นคุณพันธุรพีคงโกรธ หาว่า ไม'รักลูกชายเธอ คนเรานี่ก็แปลกนะคะ สมบัติไม่ใช่ของตัวแท้ๆ กลับหื่น กระหายอยากได้ ทั้งๆ ที่รู้ว่าคุ้มภูคากาซะลองยังไงก็ต้องเป็นของคุณปีบวันยังคํ่า แต่ทั้งคุณหมอและคุณแมกยังมายุ่งวุ่นวายอยู่ได้"
"แพรสา!" แม่แรง ไฟฟ้า รถยนต์
ร่างบางถูกกระชากเข้ามาโดยแรง แต่ไม่มีแม้แต่แววหวาดหวั่นปรากฏ เด็กสาวยันตัวออกตอบโตIม่ลดละ ไม่ได้กลัวแม้แรงโทสะของอีกฝ่าย
"แล้วพอพ่อตายก็โยนให้เป็นความผิดของคุณท่าน คุณท่านนี่ก็ดีใจหาย นะคะ รับสมยอมอยู่ได้ทั้งๆ ที่ไม'ใช่ความผิดของตัว จริงๆ แล้วน่าจะประกาศไป เลยนะคะ ว่าแม่ลูกคู่งกสมบัตินั่นแหละเสนอหน้าอยากซ่อมแซมคุ้มใหม่ไว้รองรับ บารมีของตัวเอง บารมีที่ต้องอาศัยเงินของคุณท่าน ไม่มีของตัวแม้แต่เก๊เดียว"
"แพรสา เธอ!" นายแพทย์สฤษด์คุณกัดฟันกรอดอย่างข่มอารมณ์สุดขีด หากแพรสาเป็นคนอื่นเขาคงไม่ลังเลที่จะตรงเข้าไปตบสักฉาดให้สาสมกับความ โกรธที่บังอาจมาดูหมิ่น แตนเพราะรักหล่อนมากเกิน เกินกว่าทีจะทำร้ายลงได้ จึงได้แต่มองดวงหน้าเล็กๆ เชิดขึ้นอย่างเย้ยหยัน
แพรสามองอาการแทบคลั่งของคนตรงหน้าอย่างสาแก่ใจ แต่นั่นยังไม่เท่า กับความโกรธความเกลียดแรงอาฆาตที่มีอยู่ภายใน เด็กสาวยื่นหน้าเข้าไปบอก นายแพทย์สฤษด์คุณอย่างไม่เกรงกลัวสักนิด
"จะให้แพรพูดอีกมั้ยคะ แพรยังรู้อะไรอีกเยอะนะ ความเลวของคุณ หมอน่ะ" แม่แรงยกรถ
"หยุด! ฉันบอกให้เธอหยุด ไป...ไปให้พ้นหน้าฉัน" ชี้หน้าเด็กสาวเร่าๆ แต่แพรสายังยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น เด็กสาวบอกเสียงกร้าว
"คนที่จะต้องไปคือคุณหมอต่างหาก อย่าลืมนะคะว่าที่นี่น่ะคือเรือนพักของ
แพร"
สฤษด์คุณรูสีกเหมือนถูกทุบด้วยของแข็ง มันทั้งร้าวทั้งมึนหัว ไม่อยากเชื่อ เด็กสาวท่าทางอ่อนหวานบริสุทธิ้ที่เขาหลงรักกลับเป็นผู้ที่กำลังทำร้ายเขาอย่าง แสบสันสาหัส พยุงร่างท้วมใหญ่เดินจากไปเพราะหมดเรี่ยวแรงกำลังใจ แพรสา มองตามด้วยความสะใจแกมสลดใจ เด็กสาวยกมือขึ้นประนมไหว้มองเหม่อไป ในความมีด
"พ่อขา แพรขอโทษ...แพรไม่ได้ตั้งใจที่จะด่าลูกหลานท่าน แต่แพรทนไม่ได้ ที่จะให้คนเลวๆ ชั่วๆ มารังแก แพรไม่ได้อกตัญฌูต่อคุณท่านใช่มั้ยคะ คุณท่าน ขา แพรขอโทษ"
หยาดนํ้าใสค่อยๆ รินไหลลงมาอาบแก้มก่อนที่ร่างบอบบางจะทรุดตัวลง นั่งกับพี้นอย่างทุกข์ท้อสุดขีด เด็กสาวสะอื้นไห้อย่างโศกกำสรด หยิบก้นบุหรี่ ขึ้นมามองและนั้าตาก็ยิ่งหลั่งไม่ขาดสาย นาทีนี้หล่อนคิดถึงพ่อ คิดถึงพ่ออย่าง เหลือเกิน เมือไรหนอที่พ่อจะมาปรากฏตัวให้เห็นและรับหล่อนไ11อยู่ด้วย ไปให้ ห่างจากโลกโสมมใบนี้เสียที
ฝ่ามือที่วางแนบอยู่กับต้นมะม่วงสูงใหญ่เย็นเฉียบเมื่อเผอิญได้มารับรู้ ถ้อยคำทั้งหมด ร่างระหงยังคงยืนนิ่งไม่กล้าแม้แต่จะไหวติง ด้วยกลัวเด็กสาวจะ รู้ว่ามีบุคคลที่สามได้ล่วงรู้ความลับ กาซะลองได้แต่กัดริมฝืปากแน่น พยายาม ข่มความอดสูในใจทั้งปวง
ไม่อยากเชื่อว่าแท้จริงแล้วญาติผู้!หฌ่ทีหล่อนเคารห/นับถือได้กระทำสีงที่ น่าอัปยศถึงเพียงนี้ รู้สืกเหมือนร่างกายเบาหวิว แต่กระนั้นกลับต้องสนใจข่มไว้
นับจากนาทีนี้หล่อนจะอ่อนแอไม่ใด้ หล่อนต้องเข้มแข็ง ต้องอยู่เพื่อพิสูจน์ ให้ทุกคนรู้ว่าคุณยายเป็นผู้บริสทธี้ หล่อนไม่ใช่ต้นเหตุของความหายนะลางร้าย
อาถรรพ์ของดอกกาซะลองไม่มีอยู่จริง!
แม่แรงยกรถ

"เรื่องอะไร แกนี่ช่างตีหน้าซื่อได้เหมือนจริงยัยปีบ ก็แกกำลังจะเอาคุ้มไป ขายทอดตลาดแล้วเอาทรัพย์สมบัติไปเสวยสุขกับนายดิสธรนั่นไง!"
"อะไรนะคะ" ตวัดเสียงสูง คุณพันธุรพีตาขวาง ทั้งรักทั้งแค้นจนแน่นอก หญิงสูงวัยเมินหน้าหนี ไม่ยอมแม้แต่มานั่งร่วมโต๊ะด้วย ปรายตามองผู้เป็นหลาน อย่างเกลียดชัง
"แกก็รู้อยู่เต็มอก ยังจะต้องให้ฉันยํ้าอีกเหรอ" แม่แรงไฟฟ้า
กาซะลองตีหน้าไม่ถูก ด้วยไม่รู้ถึงเจตนาของผู้เป็นยายเล็กและอับอายผู้ มาเยือนเหลือทนหากจะมีการโต้เถียงต่อหน้าผู้อื่น ไลลามองหญิงสาวรุ่นน้อง อย่างเห็นใจ ก่อนค่อยๆ ลุกขึ้นพร้อมทั้งหยิบหนังสือพิมพ์ฉบับนั้นซุกไว้ข้างตัวเตรียม จะเลี่ยงออกมา แต่ยังช้ากว่าสายตาของคุณพันธ์รพีที่มองปราดเดียวก็รู้ ผู้สูงวัย กว่าแค่นเสียง แม่แรง ไฟฟ้า รถยนต์
"ปฏิเสธสิ ในเมื่อหนังสือพิมพ์ทุกฉบับเขาก็ลงข่าวกันทนโท่ คนเขารู้กัน เกลื่อนเมือง"
กาชะลองหันขวับมามองตามสายตาของผู้เป็นยาย ไลลาหน้าซีดด้วยไม่รู้ว่า จะหลบจะเลี่ยงอย่างไร
"พีหล้า ปีบขออ่านหนังสือพิมพ์ฉบับนั้นได้มั้ยคะ" "ปีบ" ผู้จัดสาวยังลังเล แต่คนที่รออยู่สำทับ "เถอะค่ะ"
ค่อยๆ ยึ่นหนังสือพิมพ์ให้อย่างไม่เต็มใจ แต่กาซะลองรีบหยิบมาและกวาด สายตาอ่านอย่างรวดเร็ว
'ถูกตราหน้าว่าอกตัญฌู ดาราสาวชื่อดังเตรียมขายคุ้มภูคากาซะลองพร้อม ประกาศงานวิวาห์แฟนหนุ่ม,
ใจสั่นระริก ไม่มีแรงแม้แต่จะอ่านรายละเอียดของข่าว แต่แค่นี้ก็เพียงพอ นักหนาแล้ว กาซะลองรู้ได้ในทันทีว่าคุณพันธุรพีมาที่คุ้มด้วยเหตุใด
อากาศตอนเช้าสดใส แต่สีหน้าของผู้ที่เป็นเจ้าของบ้านกลับมิได้สดใสดัง เช่นอากาศเลย ร่างสันทัดในชุดเสือเชิ้ตลำลองสีขาว กางเกงขาลันสีเดียวกันนั่ง เอกเขนกอยู่ที่ลานกว้างหน้าบ้าน เบื้องหน้ามีแฟ้มเอกสารมากมายวางอยู่บนโต๊ะ ไม้สักตัวเล็กที่มีลวดลายฉลุสวยงามอันเป็นของฝากที่เจ้าของคุ้มภูคากาชะลอง ให้มาทั้งชุด กลุ่มผมสีดำเข้มเริ่มมีสีขาวแซมประปราย อีกทั้งรอยย่นที่ผุดขึ้นบน ใบหน้ายิ่งทำให้ร่างนั้นดูแก่เกินอายุ
ทนายดำรงพินิจอ่านเอกสารตรงหน้าราวกับจะบันทึกทุกข้อความไว้ในสมอง พินัยกรรมของคุณปรียางค์ศรีที่นับวันยิ่งจะมีปีญหาบานปลายและมีทีท่าว่าจะ ไมล'นสุด หนังลือพิมพ์ลงข่าวกันครึกโครมโดยเฉพาะเรื่องการเป็นทายาทคนเดียว ของกาซะลอง แม่แรงยกรถ
ลดเอกสารในมือลงเมื่อคิดไปถึงดวงหน้าเรียบเฉยท่าทางนิ่งสงบของ 'เด็ก'
คนนั้น เป็นIปได้หรือที่หล่อนจะโลภโมโทสันกระหายโนทรัพย์สมบัติทั้งที่อย่างไร หล่อนก็เป็นผู้ใด้รับมรดกอยู่ดี หยิบหนังสือพิมพ์ที่อ่านค้างไว้ตั้งแต่เมื่อคืนขึ้น มาดูอีกรอบ
โครกันช่างรู้สึกรู้ดีในรายละเอียดของพินัยกรรม ถึงขนาดให้ข่าวกับ
แม่แรงไฟฟ้า