ถือโอกาสรั้งร่างบางนั้นเข้าหา แต่แพรสาขืนตัวออก เด็กสาวถอยตัวห่างและจ้อง มองหนุ่มใหญ่ไม่วางตา
"เกี่ยวสิคะ เพราะใครคนนั้นได้ช่วยแพรไม่ให้ตกเป็นเหยื่อของคนเลวๆ และบางทีอาจจะเป็นวิญญาณของพ่อก็ได้ที่มาช่วยไม่ให้แพรถูกรังแก"
"เหลวไหลน่าแพร นายคำป้นน่ะตายไปแล้ว"
"พ่อจะไม่ตายค่ะ ถ้าคุณหมอจะไม่ลังให้พ่อไปตาย" แม่แรงไฟฟ้า
คราวนั้1ม่มีแววเสน่หาในตาของสฤษด์คุณ ดวงตาดำใหญ่วาวโรจน์1ปด้วย ความโกรธ
"คนที่สั่งให้พ่อเธอไปตายคือคุณป้าต่างหาก"
"ไม่จริงค่ะ ก่อนที่พ่อจะขึ้นไปที่กาแล พ่อบอกแพรว่าคุณหมอต่างหากที่ เป็นคนสั่ง คุณท่านเพียงแต่ตามใจคุณหมอ เพราะไม่งั้นคุณพันธุรพีคงโกรธ หาว่า ไม'รักลูกชายเธอ คนเรานี่ก็แปลกนะคะ สมบัติไม่ใช่ของตัวแท้ๆ กลับหื่น กระหายอยากได้ ทั้งๆ ที่รู้ว่าคุ้มภูคากาซะลองยังไงก็ต้องเป็นของคุณปีบวันยังคํ่า แต่ทั้งคุณหมอและคุณแมกยังมายุ่งวุ่นวายอยู่ได้"
"แพรสา!" แม่แรง ไฟฟ้า รถยนต์
ร่างบางถูกกระชากเข้ามาโดยแรง แต่ไม่มีแม้แต่แววหวาดหวั่นปรากฏ เด็กสาวยันตัวออกตอบโตIม่ลดละ ไม่ได้กลัวแม้แรงโทสะของอีกฝ่าย
"แล้วพอพ่อตายก็โยนให้เป็นความผิดของคุณท่าน คุณท่านนี่ก็ดีใจหาย นะคะ รับสมยอมอยู่ได้ทั้งๆ ที่ไม'ใช่ความผิดของตัว จริงๆ แล้วน่าจะประกาศไป เลยนะคะ ว่าแม่ลูกคู่งกสมบัตินั่นแหละเสนอหน้าอยากซ่อมแซมคุ้มใหม่ไว้รองรับ บารมีของตัวเอง บารมีที่ต้องอาศัยเงินของคุณท่าน ไม่มีของตัวแม้แต่เก๊เดียว"
"แพรสา เธอ!" นายแพทย์สฤษด์คุณกัดฟันกรอดอย่างข่มอารมณ์สุดขีด หากแพรสาเป็นคนอื่นเขาคงไม่ลังเลที่จะตรงเข้าไปตบสักฉาดให้สาสมกับความ โกรธที่บังอาจมาดูหมิ่น แตนเพราะรักหล่อนมากเกิน เกินกว่าทีจะทำร้ายลงได้ จึงได้แต่มองดวงหน้าเล็กๆ เชิดขึ้นอย่างเย้ยหยัน
แพรสามองอาการแทบคลั่งของคนตรงหน้าอย่างสาแก่ใจ แต่นั่นยังไม่เท่า กับความโกรธความเกลียดแรงอาฆาตที่มีอยู่ภายใน เด็กสาวยื่นหน้าเข้าไปบอก นายแพทย์สฤษด์คุณอย่างไม่เกรงกลัวสักนิด
"จะให้แพรพูดอีกมั้ยคะ แพรยังรู้อะไรอีกเยอะนะ ความเลวของคุณ หมอน่ะ" แม่แรงยกรถ
"หยุด! ฉันบอกให้เธอหยุด ไป...ไปให้พ้นหน้าฉัน" ชี้หน้าเด็กสาวเร่าๆ แต่แพรสายังยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น เด็กสาวบอกเสียงกร้าว
"คนที่จะต้องไปคือคุณหมอต่างหาก อย่าลืมนะคะว่าที่นี่น่ะคือเรือนพักของ
แพร"
สฤษด์คุณรูสีกเหมือนถูกทุบด้วยของแข็ง มันทั้งร้าวทั้งมึนหัว ไม่อยากเชื่อ เด็กสาวท่าทางอ่อนหวานบริสุทธิ้ที่เขาหลงรักกลับเป็นผู้ที่กำลังทำร้ายเขาอย่าง แสบสันสาหัส พยุงร่างท้วมใหญ่เดินจากไปเพราะหมดเรี่ยวแรงกำลังใจ แพรสา มองตามด้วยความสะใจแกมสลดใจ เด็กสาวยกมือขึ้นประนมไหว้มองเหม่อไป ในความมีด
"พ่อขา แพรขอโทษ...แพรไม่ได้ตั้งใจที่จะด่าลูกหลานท่าน แต่แพรทนไม่ได้ ที่จะให้คนเลวๆ ชั่วๆ มารังแก แพรไม่ได้อกตัญฌูต่อคุณท่านใช่มั้ยคะ คุณท่าน ขา แพรขอโทษ"
หยาดนํ้าใสค่อยๆ รินไหลลงมาอาบแก้มก่อนที่ร่างบอบบางจะทรุดตัวลง นั่งกับพี้นอย่างทุกข์ท้อสุดขีด เด็กสาวสะอื้นไห้อย่างโศกกำสรด หยิบก้นบุหรี่ ขึ้นมามองและนั้าตาก็ยิ่งหลั่งไม่ขาดสาย นาทีนี้หล่อนคิดถึงพ่อ คิดถึงพ่ออย่าง เหลือเกิน เมือไรหนอที่พ่อจะมาปรากฏตัวให้เห็นและรับหล่อนไ11อยู่ด้วย ไปให้ ห่างจากโลกโสมมใบนี้เสียที
ฝ่ามือที่วางแนบอยู่กับต้นมะม่วงสูงใหญ่เย็นเฉียบเมื่อเผอิญได้มารับรู้ ถ้อยคำทั้งหมด ร่างระหงยังคงยืนนิ่งไม่กล้าแม้แต่จะไหวติง ด้วยกลัวเด็กสาวจะ รู้ว่ามีบุคคลที่สามได้ล่วงรู้ความลับ กาซะลองได้แต่กัดริมฝืปากแน่น พยายาม ข่มความอดสูในใจทั้งปวง
ไม่อยากเชื่อว่าแท้จริงแล้วญาติผู้!หฌ่ทีหล่อนเคารห/นับถือได้กระทำสีงที่ น่าอัปยศถึงเพียงนี้ รู้สืกเหมือนร่างกายเบาหวิว แต่กระนั้นกลับต้องสนใจข่มไว้
นับจากนาทีนี้หล่อนจะอ่อนแอไม่ใด้ หล่อนต้องเข้มแข็ง ต้องอยู่เพื่อพิสูจน์ ให้ทุกคนรู้ว่าคุณยายเป็นผู้บริสทธี้ หล่อนไม่ใช่ต้นเหตุของความหายนะลางร้าย
อาถรรพ์ของดอกกาซะลองไม่มีอยู่จริง!
แม่แรงยกรถ